زبانحال امام باقر علیه السلام
مــن امــام تــــمــــام دنـــیــــایــــم بــر تــمـــامــی خــلــق مـــولایــم بــاقـــر عــلــم احــمــد و عــلـی ام چون که من هم ز نسل زهــرایــم روزها شمــس و مـاه هم هـر شب روی خــود می نــهــنـد بـر پــایــم روی بــــال دعـــــا و ســــجــــاده آســمــان غــرق در تــمــاشـــایــم مــن شــکـــافــنــدۀ عــلـــوم شــدم از دعــاهــای خــیــــر بــابــایــــم گــوهــر علــم و آیـه هـای حــدیث ریــزد از دُرّ ســـرخ لــب هــایــم مــن امــــام طــــلـــوع امــــروزم مــن شــفــیــع غـــروب فــردایــم دسـت بــر دامــنــم اگــر بــزنــیــد از زمیــن تا بـهــشت پــر بــزنیــد گـر چه من سـوختـم ز زهـر جـفـا لـیـک ســوزم ز داغ کـرب و بـلا بـه خــدا صحــنــه ای نــدیــدم مـن تــلــخ تــر از غــروب عــاشـورا صـحــنــۀ مــرکــب بــدون سـوار نــیــــزه ای را کـه مــی رود بــالا مـن خــودم بــا دو دیــده ام دیــــدم شــمــر را روی ســیــنــــۀ آقـــــا تـا که خــنــجـر به حــنجـرش آمـد عـمـه می گــفـت وای... یا زهــرا ســر جــدم که بـر ســر نــی رفت لـشـگــر آمـد به سمت خـیـمــۀ ما مــا روی خــــار مــی دویــدیــم و پــی مــا بــود زیــنــب کــــبــری مــن خــودم قــتــلــگـــاه را دیــدم بــر ســر نــیــــزه مـــاه را دیـــدم هــر کــسی بــود دیــدۀ تـر داشـت پیش رویش به نیــزه ها سر داشت یا که چون خواهری که با دل خون روی نـی چـنـد تــا بـرادر داشـت هــمــۀ خــاطــرات مــن رنــگــی از غــم لاله هــای پــرپــر داشــت پیــش چــشــمــم رقـیــه را می زد خیره چشمی که بغض حیدر داشت عـمـر کـوتـاه این سه سـالۀ عـشق دردهــایـی شــبــیــه مــادر داشت شــکــر می کــرد در نــبــود پــدر عمه جان را اگـر که در بر داشت زهــر تــنــهــا دوای این هــا شــد گــره از کــارم عــاقــبـت وا شــد |